Η σημασία της ποίησης.
10:30:00 π.μ.
Να διευκρινίσω πως αυτό το άρθρο είναι καθαρά προσωπικό και πως αν και μικρός ο τίτλος διόλου εύκολο δεν είναι η επεξήγησή του. Και αυτό διότι ποτέ δεν θα μπορέσω να καθορίσω τι ακριβώς σημαίνει για εμένα η ποίηση. Τι αντιπροσωπεύει, τι μου θυμίζει και με τι την ταυτίζω. Παρόλα αυτά θα κάνω μία προσπάθεια να παρουσιάσω ό,τι μπορώ.
Καταρχάς η ποίηση, αποκτά πολλούς ρόλους στη ζωή μου. Όμως πάντα σαν ουσία είναι η ίδια. Μπορεί να είναι φίλη, όταν χρειάζομαι ένα στήριγμα, εχθρός όταν οι λέξεις αποκαλύπτουν, χωρίς να το θέλω, τη συναισθηματική μου γύμνια, απόδειξη ότι αξίζω αυτό που προορίζεται για εμένα αλλά δεν το πιστεύω. Ποίηση είναι μία άλλη πλευρά του εαυτού μου.
Προσωπικά, ποτέ δεν κατάφερα να αποδώσω στο χαρτί, όπως πρέπει, όλα αυτά που νιώθω. Πάντα κάτι παρέλειπα, κάτι δεν μπορούσα να εκφράσω ή ήμουν τόσο ταραγμένη που απλά εγκατέλειπα την προσπάθεια. Όμως η ποίηση ήταν το κλειδί. Με δύο λέξεις μπορούσα να αποδώσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Ακόμα μπορώ, μια και παρατήρησα ότι έβαλα παρελθοντικό χρόνο. Και αυτό είναι το υπέροχο και συνάμα μυστήριο. Η ομορφιά της ποίησης. Να ολοκληρώνεσαι με δύο λέξεις και όταν το διαβάζει ο άλλος να το λαμβάνει όπως ο ίδιος πιστεύει. Αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι.
Η ανάγνωση από τους άλλους. Νιώθω την υποχρέωση, από τη στιγμή που γράφω ποίηση, να δίνω την ευχαρίστηση στον ανάγνωστη, να λαμβανει τις δύο λέξεις όπως αυτός θέλει. Εγώ μπορεί να γράφω για ευτυχία και αυτός να βλέπει τη δυστυχία. Είναι και αυτή μία άποψη. Διπλή, βέβαια, χαρά για εμένα. Και αυτό διότι η ποίηση ως είδος όχι μόνο προσφέρει ελευθερία σε αυτόν που τη δημιουργεί αλλά και σε αυτόν που τη διαβάζει. Οπότε, αγαπώ να διαβάζουν τα ποιήματα μου για να μάθω πως εκλαμβάνουν το περιεχόμενο τους.
Πολλές φορές όμως, δεν το θέλω, για να είμαι ειλικρινής. Ναι μεν βλέπω το τι νιώθουν αλλά είναι και αναμενόμενο ότι εμμέσως θα ανακαλύψουν κάτι από τη ψυχή μου. Οι δύο λέξεις, που σας έλεγα, επειδή ακριβώς είναι δύο λέξεις, έχουν συμπυκνωμένα όλα τα συναισθήματα μου. Και είμαι σίγουρη πως ο καθένας θα βλέπει ένα κομμάτι των συναισθημάτων μου. Συνήθως μου είναι ανεπιθύμητο. Δεν ξέρω γιατί αν με ρωτήσετε. Ίσως είναι κομματιαυ του εαυτού μου, απαγορευμένα ακόμα και για εμένα. Ωστόσο υπάρχουν και ποιήματα που κρύβουν αλήθειες, τις οποίες δεν μπορώ να αποκαλύψω πάρα μόνο μέσω αυτών. Αγάπη, πάθος, επιτυχία, αποτυχία, απογοήτευση. Θεωρώ πως ένα ποίημα μου θα μπορούσε να δηλώσει πολλά. Και είμαι τυχερή που έχω αυτόν τον τρόπο για να δείξω τι νιώθω, μια και δεν εκφράζομαι ιδιαίτερα με τον προφορικό λόγο.
Εν κατακλείδι, η ποίηση είναι ένα τεράστιο μονοπάτι για εμένα. Όχι ένα νομίζω. Ο καθένας ακολουθεί το δικό του και είναι διαφορετικό. Το καθένα έχει τη μαγεία του, τον έρωτα του μα ποτέ τέλος. Ακόμα και με το θάνατο του δημιουργού, η ποίηση του μένει να αιωρείται, ουσιώδης και πλούσια. Και αυτό είναι που αγαπώ. Όχι η δόξα μετά θάνατον από τους άλλους. Αλλά η αίσθηση της ύπαρξης μετά θάνατον.
Καταρχάς η ποίηση, αποκτά πολλούς ρόλους στη ζωή μου. Όμως πάντα σαν ουσία είναι η ίδια. Μπορεί να είναι φίλη, όταν χρειάζομαι ένα στήριγμα, εχθρός όταν οι λέξεις αποκαλύπτουν, χωρίς να το θέλω, τη συναισθηματική μου γύμνια, απόδειξη ότι αξίζω αυτό που προορίζεται για εμένα αλλά δεν το πιστεύω. Ποίηση είναι μία άλλη πλευρά του εαυτού μου.
Προσωπικά, ποτέ δεν κατάφερα να αποδώσω στο χαρτί, όπως πρέπει, όλα αυτά που νιώθω. Πάντα κάτι παρέλειπα, κάτι δεν μπορούσα να εκφράσω ή ήμουν τόσο ταραγμένη που απλά εγκατέλειπα την προσπάθεια. Όμως η ποίηση ήταν το κλειδί. Με δύο λέξεις μπορούσα να αποδώσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Ακόμα μπορώ, μια και παρατήρησα ότι έβαλα παρελθοντικό χρόνο. Και αυτό είναι το υπέροχο και συνάμα μυστήριο. Η ομορφιά της ποίησης. Να ολοκληρώνεσαι με δύο λέξεις και όταν το διαβάζει ο άλλος να το λαμβάνει όπως ο ίδιος πιστεύει. Αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι.
Η ανάγνωση από τους άλλους. Νιώθω την υποχρέωση, από τη στιγμή που γράφω ποίηση, να δίνω την ευχαρίστηση στον ανάγνωστη, να λαμβανει τις δύο λέξεις όπως αυτός θέλει. Εγώ μπορεί να γράφω για ευτυχία και αυτός να βλέπει τη δυστυχία. Είναι και αυτή μία άποψη. Διπλή, βέβαια, χαρά για εμένα. Και αυτό διότι η ποίηση ως είδος όχι μόνο προσφέρει ελευθερία σε αυτόν που τη δημιουργεί αλλά και σε αυτόν που τη διαβάζει. Οπότε, αγαπώ να διαβάζουν τα ποιήματα μου για να μάθω πως εκλαμβάνουν το περιεχόμενο τους.
Πολλές φορές όμως, δεν το θέλω, για να είμαι ειλικρινής. Ναι μεν βλέπω το τι νιώθουν αλλά είναι και αναμενόμενο ότι εμμέσως θα ανακαλύψουν κάτι από τη ψυχή μου. Οι δύο λέξεις, που σας έλεγα, επειδή ακριβώς είναι δύο λέξεις, έχουν συμπυκνωμένα όλα τα συναισθήματα μου. Και είμαι σίγουρη πως ο καθένας θα βλέπει ένα κομμάτι των συναισθημάτων μου. Συνήθως μου είναι ανεπιθύμητο. Δεν ξέρω γιατί αν με ρωτήσετε. Ίσως είναι κομματιαυ του εαυτού μου, απαγορευμένα ακόμα και για εμένα. Ωστόσο υπάρχουν και ποιήματα που κρύβουν αλήθειες, τις οποίες δεν μπορώ να αποκαλύψω πάρα μόνο μέσω αυτών. Αγάπη, πάθος, επιτυχία, αποτυχία, απογοήτευση. Θεωρώ πως ένα ποίημα μου θα μπορούσε να δηλώσει πολλά. Και είμαι τυχερή που έχω αυτόν τον τρόπο για να δείξω τι νιώθω, μια και δεν εκφράζομαι ιδιαίτερα με τον προφορικό λόγο.
Εν κατακλείδι, η ποίηση είναι ένα τεράστιο μονοπάτι για εμένα. Όχι ένα νομίζω. Ο καθένας ακολουθεί το δικό του και είναι διαφορετικό. Το καθένα έχει τη μαγεία του, τον έρωτα του μα ποτέ τέλος. Ακόμα και με το θάνατο του δημιουργού, η ποίηση του μένει να αιωρείται, ουσιώδης και πλούσια. Και αυτό είναι που αγαπώ. Όχι η δόξα μετά θάνατον από τους άλλους. Αλλά η αίσθηση της ύπαρξης μετά θάνατον.
0 σχόλια